Opoe had d’r hele leven
Voor d’r kinderen gesjouwd.
Al d’r jongens en d’r meisjes
Waren na elkaar getrouwd
Toen is opoe in gaan wonen
bij d’r jongste lieveling.
En daar wachtte ze geduldig,
Tot ze naar ’t kerkhof ging
In ’t begin was opoe alles,
Ieder was haar aangenaam,
’t warme hoekje naast de kachel,
’t mooiste plaatsje voor ’t raam.
Maar toen opoe’s spaarbankboekje
Helemaal was afgezet,
En toen opoe lam ging worden,
Moest ze ’s middags vroeg naar bed.
Eerst moest opoe naar de keuken,
had d’r lieveling gezeid,
toen moest opoe naar de zolder,
in de bedstee van de meid.
Maanden lag ze daar te suffen.
Niemand had meer medelij.
Tot de kleine meid kwam zeggen
Dat d’r opoe niks meer zei.
Bron: gedicht uit boekje
Staats pensioenen voor 1920.